Ucho

Ucho zewnętrzne składa się z powierzchni znajdującej się przed błoną bębenkową, czyli z małżowiny usznej, oraz z przewodu słuchowego zewnętrznego. To tutaj trafiają najpierw fale dźwiękowe, które następnie kierowane są do środka przez małżowinę uszną jak przez lejek. Przewód słuchowy zewnętrzny jest zbudowany tak, że docierające drgające powietrze jest wzmacniane w taki sposób, jak w pudle rezonansowym. Cała zewnętrzna budowa ucha zapobiega jednocześnie temu, że wiatr i dodatkowe ruchy powietrza powodują silne szumy, i w ten sposób poprawia nasze zdolności słuchowe.

Powierzchnia znajdująca się za błoną bębenkową to ucho środkowe. Sama błona bębenkowa jest cienką membraną, na którą trafia dźwięk. Niewielkie drgania są stamtąd przenoszone na trzy drobne kosteczki słuchowe, a mianowicie: młoteczek, kowadełko i strzemiączko – trzy najmniejsze kości w ciele człowieka. Dzięki ich szczególnemu rozmieszczeniu drgania mogą zostać wzmocnione w tym miejscu 20-krotnie, co zapewnia dobre przekazywanie dźwięków do ucha wewnętrznego. Z ucha środkowego wychodzi trąbka Eustachiusza (nazywana również trąbką słuchową), która przechodzi do jamy nosowo-gardłowej. Trąbka słuchowa wentyluje ucho środkowe i odpowiada za wyrównywanie ciśnienia.

Tam, gdzie strzemiączko natrafia na następną membranę, tzw. okienko owalne, zaczyna się ucho wewnętrzne. W uchu wewnętrznym mieści się po pierwsze narząd równowagi, a po drugie ślimak, tzw. cochlea. Ślimak, który jest wielkości ziarnka grochu, faktycznie wygląda jak skorupa ślimaka. Znajdują się w nim trzy kanały, które są wypełnione płynem. Jeden z kanałów przewodzi impulsy przenoszone na ciecz do szczytu ślimaka, a następnie impulsy te są przewodzone z powrotem przez drugi kanał. W kanale środkowym znajduje się właściwy narząd słuchu, narząd Cortiego. Dolna część narządu słuchu jest pokryta tysiącami drobnych włosków – komórek włoskowatych. W zależności od częstotliwości zmienia się ruch falowy w kanałach wypełnionych płynem. Tylko tam, gdzie odchylenie jest szczególnie duże, dochodzi do stymulacji komórek włoskowatych. Im niższe dźwięki, tym dalej w ślimaku poruszają się drobne włoski; z kolei wysokie dźwięki stymulują komórki włoskowate już na początku ślimaka. Zużycie tych drobnych włosków jest jedną z głównych przyczyn starczego przytępienia słuchu.

Kiedy dźwięk trafia do ucha wewnętrznego, w dalszym ciągu nie ma żadnego znaczenia. Wraz z przejściem do nerwu słuchowego z fal dźwiękowych powstają sygnały elektryczne, które następnie docierają do pnia mózgu. Bodziec zostaje przekazany do obszarów mózgu, które odpowiadają za ocenę emocjonalną. W ten sposób dźwięki otrzymują znaczenie i ostatecznie zostają połączone w korze mózgowej z istniejącymi wzorcami. W taki oto sposób ludzie rozumieją język, rozpoznają głos przyjaciela albo wiedzą, czy znajdują się w sytuacji zagrożenia.

Czyli: słyszymy tylko wtedy, gdy przekazywanie bodźca między poszczególnymi stacjami przebiega bez zakłóceń, a drgające powietrze przekształca się ostatecznie w ostrzegający sygnał, przyjemną muzykę lub zrozumiałe zdanie.